Namen noemen van boeven is not done in de Nederlandse journalistiek. Steeds vaker worden ook andere mensen in het nieuws geanonimiseerd. Een slechte zaak, niet alleen omdat de controlerbaarheid van verhalen daarmee afneemt, maar ook omdat journalisten daarmee justitie daarmee een retorisch voordeel biedt ten opzichte van de verdachte. Dat is niet eerlijk. De verdachte heeft recht op een naam.
In De Journalist, jaargang 102, nummer 7 (4 april 1997).
Journalistiek zonder computer is moeilijk meer voor te stellen. Of eigenlijk, schrijven zonder computer is moeilijk meer voor te stellen, want journalisten gebruiken het ding als een veredelde typemachine. Toepassingen die op een doorsneekantoor gemeengoed zijn, zoals spreadsheets en databaseprogramma’s, zijn voor vrijwel alle journalisten onbekend gereedschap. Slechts schoorvoetend zijn we begonnen de mogelijkheden ervan te verkennen.
In Gijsbert van Es, J.H. Sampiemon en Laura Starink (red.), Door onze redacteuren. NRC Handelsblad 1970 – 1995. Balans, 1995. ISBN 90-5018-312-3. pp. 113 – 115.
Journalisten vergaderen, ordenen, interpreteren en publiceren informatie. Toch hebben journalisten lang weinig belangstelling gehad voor informatietechnologie en hoe die hun werk zou gaan en zou kunnen gaan veranderen. Ten behoeve van het eerste in Nederland verschenen (Engelstalige!) boek over toepassing van informatietechnolgie in de journalistiek – met vooral Amerikaanse voorbeelden – beschrijf ik wat journalisten bij NRC Handelsblad in het begin van de jaren negentig zoal deden en konden doen met computers. Die waren daar toen beslist nog geen gemeengoed, en al helemaal niet om er meer mee te doen dan een stukje tikken.
In Peter Vasterman, Peter Verweij (ed.), Computer Assisted Research and Reporting. Phaedon, 1994. ISBN 90-72456-89-0. pp. 24 – 33.